Rađanje ŽKK Radnički – između ideala i betona Crvenog krsta
Nakon Drugog svetskog rata, 1945. godine, Beograd se dizao iz pepela. Grad se obnavljao, a sa njim i duh zajedništva i nove nade. Na Crvenom krstu, tada radničkom naselju punom mladosti, ponosa i entuzijazma, postojalo je Sportsko društvo Radnički – kolektiv koji nije bio samo mesto sporta, već i simbol novog društva.
U tom okruženju, pod istim imenom, rodila se i ideja o ženskoj košarkaškoj sekciji. Nije bilo luksuznih sala, ni profesionalnih uslova. Prve lopte su se kotrljale po betonu, a prvi treninzi održavali su se na otvorenom, često u uslovima koji bi danas delovali nezamislivo. Ipak, entuzijazam devojaka bio je nepobediv. Vođene željom da igraju, da se dokažu i da budu deo nečeg većeg – postavile su temelje onoga što će postati jedan od najvažnijih ženskih košarkaških klubova u Beogradu.
Prva generacija Radničkog bila je spoj hrabrosti i ljubavi prema sportu. Treneri su dolazili iz entuzijazma, ne zbog slave. Igračice su trenirale posle škole, često u istim patikama i majicama iz dana u dan. Ali ponos – taj ponos da nose dres sa znakom Radničkog – bio je neprocenjiv.
U ovim ranim godinama formiran je karakter kluba: borben, čvrst, prkosan. Radnički je postajao prepoznatljiv po energiji, timskom duhu i po tome što nikada nije odustajao, bez obzira na protivnika ili rezultat.
Bila je to više od igre – bila je to borba za mesto pod suncem ženskog sporta, i prvi korak ka stvaranju tradicije koja će trajati decenijama.
